தூது

இதழிடை நின்ற இனிய பேச்சில்

நுதலிடை நின்று நெய்த நோக்கில்

அகத்திடை நின்ற அன்பின் நினைவில்

மிகக்கொள உணர்ந்த உணர்வின் மேன்மையை

மெல்லிழைத் தென்றல் மேனி தன்னில்

புல்லிழை நுண்மைப் புல்லிய அலைவில்

தூதினை விடுவேன் யானே

ஏதென அறியின் எனைக்கொள் மானே!

செஞ்சுவை

தஞ்சம்நி னக்கென் நெஞ்சகம் என்றால்

கொஞ்சுமம் மழலைக் கெஞ்சலை என்றும்

சஞ்சல மின்றிச் செஞ்சுவை என்று

நெஞ்சினிற் புகுத்திக் கொஞ்சுவேன் நானே