படிக்காத பாமர மக்களின் மொழி ஓர் எளிய மொழியாக இருந்திருக்க வேண்டும். எளிதில் பலுக்க இயலாத கூட்டொலிகள், காற்றொலிகள் இவற்றைக் கொண்டதாக இருக்க முடியாது. இத்தகு காற்றொலிகள், கூட்டொலிகளைப் பலுக்க அதிக முயற்சி தேவை. அதிக ஆற்றலைப் பேசுவதற்காகவே செலவிடும் மக்கள் மற்றவற்றில் எப்படி கவனம் செலுத்த முடியும்?
தென்னிந்திய மொழிகள் வடவிந்திய மொழிகளைப் போல் அவ்வளவு கலப்புகள் கொண்டதாக இருக்கவில்லை. சங்கதத் திணிப்பின் காரணமாகத் தமிழைத் தவிர மற்ற தென்னிந்திய மொழிகள் கூட்டொலிகளையும் காற்றொலிகளையும் ஏற்றுக் கொண்டன. அம்மொழி பேசும் மக்கள் மொழிக்கலப்படத்தால் ஏமாற்றப்பட்டிருக்கின்றனர்.
தமிழிலும் ஜ ஹ ஷ ஸ க்ஷ ஸ்ரீ என்னும் ஆறெழுத்துகள் புகுத்தப் பட்டுப் புழக்கத்தில் விடப்பட்டுள்ளன. ஆனால் இவற்றைத் தமிழிலக்கணம் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. அவற்றுக்கான இலக்கணக் கூறுகளும் தமிழில் இல்லை. அவை இடம்நிரப்பிகளாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. ஒரு செம்மொழிக்கு இவை எந்தப் பலனையும் அளிக்கப் போவதில்லை. இவ்வெழுத்துக்கள் புகுத்தப்பட்டவை காலத்தின் தேவையோ இலக்கியத் தேவையோ அல்ல. இவை இல்லாமலேயே தனித்தியங்க வல்ல செம்மொழி தமிழாகும்.
மற்ற மொழிகளைக் காட்டிலும் இந்திமொழி வளர்ச்சிக்கு அதிக செலவு செய்யும் இந்திய ஒன்றிய அரசு விழலுக்கு நீரை இறைத்துக் கொண்டிருக்கிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். வாய்ப்பேச்சு வீரனைப்போல் தமிழைப் பெருமையாகப் பேசிவிட்டு இந்தியைப் பரப்புவதை மட்டுமே செயலாகக் கொண்டிருப்பது மாற்றாந்தாய் மனப்பான்மை ஆகும்.
இந்தி என்பது இந்தியாவின் தேசிய மொழி இல்லை. உண்மையில் இந்தியாவுக்குத் தேசிய மொழி என்ற ஒன்று இல்லவே இல்லை. இருக்கவும் முடியாது. இருப்பினும், CBSE பாடத்திட்டமும் தனியார் இந்தி வகுப்புகளும் இந்தியாவின் தேசிய மொழியாக இந்தியைத் தவறாகக் கூறி மக்களைத் தவறாக வழிநடத்திக் கொண்டு இருக்கின்றன. இந்தியா என்பது ஒரே நாடு அன்று, பல மொழிகளைப் பேசும் நாடுகளின் கூட்டமைவு.
சங்கதம் மற்றும் இந்தியின் வேர்கள் வெளிநாட்டு மொழிகளில் உள்ளன. இந்தியைத் திணிப்பது இந்தியாவின் மூலக் குடியினரை ஆளும் செயலாகும். சிறுபான்மையினர் பெரும்பான்மையினரை அவர்களின் சொந்த நாட்டிலேயே ஆளுகின்றனர்.
The language of the uneducated common people must have been a simple one. It could not have contained clusters of consonants and aspirated sounds that are difficult to pronounce easily. Pronouncing such sounds requires great effort. If people have to expend so much energy just to speak, how can they focus on other things?
The South Indian languages have not been as mixed as the North Indian languages. Due to the influence of Sanskrit, all South Indian languages except Tamil have adopted consonant clusters and aspirated sounds. The speakers of these languages have been misled by this linguistic blending.
In Tamil also, six letters—ஜ Ja, ஹ Ha, ஷ Sha, ஸ sa, க்ஷ ksha, and ஸ்ரீ Sri —were introduced and put into usage. However, Tamil grammar has not accepted them, nor does Tamil have grammatical rules for these letters. They are used merely as fillers. These letters do not provide any benefit to a classical language. Their introduction was neither a necessity of the times nor a literary requirement. Tamil, as a classical language, is capable of thriving independently without them.
Compared to other languages, the Government of India is pouring resources into the growth of the Hindi language like watering a barren land. This must be understood. Merely speaking proudly about Tamil like an eloquent orator while promoting or imposing Hindi is nothing but a stepmotherly attitude.
Hindi is NOT the national language of India. In fact, India does not have a national language, nor can it have one. However, the CBSE syllabus and private Hindi classes are misleading people by falsely claiming that Hindi is the national language of India. India is not a single nation but a federation of multiple linguistic nations.
The roots of Sanskrit and Hindi lie in foreign languages. Imposing Hindi is an act of dominating India’s original people. The minority rules over the majority in their own land itself.
